Το σημερινό κίνημα των καταλήψεων στα ΑΕΙ εί­ναι ένα κίνημα της χειρότερης κρατικής γραφειοκρατίας, ένας θρί­αμ­βος της τα­ξι­κής διά­σπα­σης και της διά­λυ­σης του πανεπιστημίου. Αυτό προσπαθεί να το κρύβει η «αριστερά» κάτω από μια γενική ιδεολογική φόρμα που συσπειρώνει και συνοψίζει τον αντιδραστικό μικροαστικό αντικαπιταλισμό. Ειδικά το κάλεσμα ενάντια στην «γνώση εμπόρευμα», ενάντια στην ιδιωτική εκπαίδευση, είναι το πιο πλατύ και συσπειρώνει όλη την πολιτική και ιδεολογική καθυστέρηση από τον αναρχισμό και τον μικροαστικό αντικαπιταλισμό μέχρι την ΠΑΣΠ. Ανεξάρτητα ακόμα και από τις προθέσεις πολλών από τους συμμετέχοντες σ’ αυτό το κίνημα, ο κύριος και ανομολόγητος στόχος του είναι να υπερασπίσει την εξουσία της παρασιτικής γραφειοκρατίας και των κρατικοκομματικών φοιτητικών παρατάξεων που απειλούνται από τον νέο νόμο πλαίσιο.

Το κίνημα των καταλήψεων διαφωνεί με τον νέο νόμο πλαίσιο και υπερασπίζεται στην ουσία τον παλιό νόμο επειδή αυτός εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για τον έλεγχο των πανεπιστημίων από την παρασιτική γραφειοκρατία. Εξάλλου, αυτός ο παλιός νόμος πλαίσιο φτιάχτηκε γι’ αυτό το λόγο, για να εκχωρήσει την εξουσία στα πανεπιστήμια στο σημερινό διαμορφωμένο μέσα σε μια εικοσαετία μπλόκ εξουσίας. Οι 4 κομματικές ηγεσίες υποστηρίζουν αυτό το μπλόκ εξουσίας και δεν θα ήθελαν να αλλάξουν τίποτα. Η κοινωνία όμως βοά. Για πρώτη φορά πρυτάνεις αλλά και το ΕΣΥΠ έχουν επεξεργαστεί κάποια στοιχειώδη μέτρα για τη λειτουργία των πανεπιστημίων που χτυπάνε στην καρδιά το σημερινό, μοναδικό σε παρακμή και διαφθορά κομματικο-γραφειοκρατικό μπλοκ εξουσίας στην εκπαίδευση.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ

Οι προτάσεις των πρυτάνεων και του ΕΣΥΠ για καθολική ψηφοφορία των φοιτητών στην ανάδειξη των οργάνων αντί του διορισμού εκλεκτόρων από τις παρατάξεις, σύστημα που ισχύει σήμερα, σπάνε την ενότητα της γραφειοκρατίας των ΔΕΠ με την διεφθαρμένη- μέσα από αυτήν την συναλλαγή- ηγεσία των φοιτητικών παρατάξεων.

Η πρόταση για τον περιορισμό του χρόνου των σπουδών εμποδίζει τη λειτουργία των επαγγελματικών στελεχών των κομματικών παρατάξεων και διαλύει έναν από τους στυλοβάτες του εσωτερικού οικοδομήματος της εξουσίας, της παρασιτικής γραφειοκρατίας των σχολών. Χτύπημα της συναλλαγής είναι και η κατάργηση της καθηγητικής κοπάνας, αυτής της έξτρα υλικής καθεστωτικής απολαβής. Ακόμα θετικότερα είναι τα εξωτερικά εκλεκτορικά σώματα που μειώνουν τη συναλλαγή και την εξάρτηση από την γραφειοκρατία. Τελείως κρίσιμα είναι και τα προτεινόμενα μέτρα για το πανεπιστημιακό άσυλο που χρησιμοποιείται από τα τραμπούκικα φοιτητικά τάγματα εφόδου σαν ένας νέος παρακρατικός μηχανισμός εξουσίας των κομμάτων και της παρασιτικής γραφειοκρατίας. Η πρόταση των πρυτάνεων για την ποινικοποίηση της παρακώλυσης της λειτουργίας των πανεπιστημιακών οργάνων χτυπάει τα τάγματα εφόδου που αποτελούν την αληθινή εξουσία μέσα στα Πανεπιστήμια. Γιατί την εξουσία την έχει πάντα αυτός που διαθέτει την οργανωμένη και νόμιμη βία. Και η βία των ταγμάτων εφόδου είναι στην ουσία νόμιμη σήμερα.

Το αληθινό ζήτημα είναι: αστική δημοκρατική νομιμότητα που είναι δεμένη με δημοκρατικές αποφάσεις μέσα στο πανεπιστήμιο και μέσα στην Κοινωνία ή σοσιαλφασιστική νομιμότητα που είναι δεμένη με συνελεύσεις κλακαδόρων και μπούκες των ταγμάτων εφόδου στις πρυτανείες. Το πιο μεγάλο χτύπημα αυτής της εξουσίας είναι η αξιολόγηση των καθηγητών από όλους τους φοιτητές που δεν την δέχεται φυσικά η ΠΟΣΔΕΠ.

Με τάγματα εφόδου ποτέ καμιά αξιολόγηση δεν θα είναι δυνατή γιατί δεν θα είναι δυνατή η δημοκρατική ζωή στο Πανεπιστήμιο.

H ENOTHTA THΣ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ

Στην ουσία παρασιτική εκπαιδευτική γραφειοκρατία και φοιτητικές παρατάξεις λειτουργούν σαν θεσμικό μπλοκ εξουσίας, σαν καθεστωτικό ηγεμονικό μπλοκ στα Πανεπιστήμια εδώ και τρεις δεκαετίες. Το καινούργιο στο Σύνταγμα του 1975 και περισσότερο οι εφαρμοστικοί νόμοι που το ακολούθησαν ήταν το δικαίωμα που έδωσε η μεταπολιτευτική δημοκρατία στο πολιτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ να αφαιρέσουν την εξουσία από το παλιό καθηγητικό κατεστημένο που αποτελούσε τμήμα της αστικής και μάλιστα της μεγαλοαστικής τάξης (είτε στο ιδεολογικό είτε για ορισμένες σχολές και στο οικονομικό επίπεδο) και να την δώσουν στο νέο μπλοκ της γραφειοκρατίας που οι ίδιοι αυτοί σχημάτισαν μέσα από την διοικητική πανεπιστημιακή εξουσία που του έδωσαν. Στην ουσία ένα νέο πολιτικό μπλοκ, το μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ κατασκεύασε μέσα στα Πανεπιστήμια ένα νέο κοινωνικό μπλοκ εξουσίας και τελικά ένα νέο οικονομικά και κοινωνικά αστικό στρώμα. Αυτό αποτελούνταν αρχικά από πανεπιστημιακές δυνάμεις της διανόησης, ταξικά μικροαστικής, που είχαν παραγκωνιστεί ή και ταπεινωθεί από το παλιό καθηγητικό κατεστημένο. Το τελευταίο μέσα στη δικτατορία ξέπεσε και συχνά έγινε μισητό στους φοιτητές, όχι μόνο επειδή ανέχτηκε τη χούντα ή και συνεργάστηκε μαζί της, αλλά και επειδή λειτούργησε με αυταρχισμό και καταπίεσε άγρια τους φοιτητές όχι μόνο στη δικτατορία αλλά σε όλη τη μετεμφυλιακή περιόδο.

Η διαδικασία της μεταβίβασης της εξουσίας από το ένα στρώμα της αστικής τάξης στο άλλο μέσα στα πανεπιστήμια ολοκληρώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Ο βασικός μοχλός αυτής της μεταβίβασης εξουσίας ήταν το μεταπολιτευτικό φοιτητικό κίνημα που, αμέσως σχεδόν μετά την πτώση της δικτατορίας, πέρασε στα χέρια του πολιτικού μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ. Αυτό, ενώ ξεκίνησε ως ένα κίνημα για τον ριζικό εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης και την αλλαγή του κούφιου και θεωρητικολόγου χαρακτήρα της σύντομα μετατράπηκε, συχνά με τη βία του «Κ»ΚΕ πάνω στη δημοκρατική τότε εξωκοινοβουλευτική αριστερά, σε ένα αντιδραστικό κίνημα. Αυτό έγραφε στη σημαία του σαν βασικό του σύνθημα την απαίτηση για «συνδιοίκηση», δηλαδή την απαίτηση για την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας στα Πανεπιστήμια από το ανερχόμενο πολιτικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ-«Κ»ΚΕ και μάλιστα με παλαιοκομματικές μεθόδους.

Η τεράστια συμμετοχή των φοιτητών- κομματικών εκπροσώπων που η ΠΟΣΔΕΠ και η «αριστερά» την εμφανίζουν σαν «δημοκρατική κατάκτηση», δεν ήταν παρά μια δωρεά στα δύο κόμματα του 80% και του 50% των ψήφων, σε σχέση με τα μέλη ΔΕΠ, μόνο από τους φοιτητές των κομματικών αλλοτριωμένων στρατών. Η σύμφυση της γραφειοκρατίας με την φοιτητική παρακμή και την καθυστέρηση ήταν αναπόφευκτη.

TΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΕΦΟΔΟΥ

Ο λα­ός ξέ­ρει ό­τι οι κα­τα­λη­ψί­ες εί­ναι μικρή μειο­ψη­φί­α, και ξέ­ρει ό­τι κά­τι βρώ­μι­κο παί­ζε­ται πο­λι­τι­κά με τις κα­τα­λή­ψεις και ό­τι η «αριστερά» εί­ναι πί­σω α­πό αυ­τές. Ο λαός όμως βρίσκεται πολιτικά άοπλος μπροστά σε μια γε­νι­κή γκε­μπε­λί­στι­κη προ­πα­γάν­δα που περ­νά­ει τη βί­α στους δρό­μους για βί­α των νιά­των, και τις δια­δη­λώ­σεις που επιδιώκουν χωρίς λόγο αναμέτρηση με την αστυνομία ή τις μπούκες στα υπουργεία σαν μαχητικές εξεγέρσεις του λαού. Ο λαός αισθάνεται ότι το μπλόκ των λίγων ατόμων που πέφτει με σχηματισμό πάνω στα ΜΑΤ είναι κάτι το ύποπτα ξεχωριστό. Δεν μπορεί όμως να το μισήσει, όπως και τις πορείες, γιατί του κρύβουν ότι αυτό είναι ένα μπλοκ φοιτητικού λούμπεν-προλεταριάτου δηλαδή φοιτητών δίχως μέλλον ή καλύτερα φοιτητών που ελπίζουν να πάρουν το μέλλον τους από το κράτος σηκώνοντας την σημαία της επαιτείας για μια θέση ισόβιου υπαλλήλου αμφίβολης ή ανύπαρκτης αποδοτικότητας. Βεβαίως επικεφαλής του μπλοκ βρίσκεται μια κρατικοκομματική γραφειοκρατία ήδη διαμορφωμένη πολιτικά και οργανωτικά από εν ενεργεία απαράτσνικ. Πρόκειται για ένα μπλοκ που χρησιμοποιείται σαν μηχανισμός βίας για να κάνει μπούκες στις πρυτανείες, στις συγκλήτους και στα τμήματα των σχολών, για να διαλύει εκλογικές διαδικασίες και αποφάσεις όταν αυτές δεν ευνοούν την καθαυτό παρασιτική γραφειοκρατία, για να καταλαμβάνει πανεπιστημιακά εργαστήρια και όποτε χρειαστεί να σπάει και να τραμπουκίζει ανοιχτά.

Ο λαός δεν μπορεί να ξέρει, ή τον εμποδίζουν να καταλάβει ότι η παρασιτική γραφειοκρατία της ΠΟΣΔΕΠ παραδίδει ένα εύκολο πτυχίο σ’ αυτό το φοιτητικό λούμπεν, ένα λούμπεν που ένα κομμάτι του θα αμειφθεί ακόμα περισσότερο για τις υπηρεσίες του και θα αποτελέσει με τη σειρά του μια αυριανή παρασιτική κρατική γραφειοκρατία, που θα έχει ένα καθήκον: να αναπαράγει εκτός από τον εαυτό της και την πολιτική εξουσία των κομμάτων που στηρίζουν αυτήν την γραφειοκρατία και στηρίζονται από αυτήν.

Ο λαός δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά γιατί οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι που είναι τίμιοι δεν τολμάνε να μιλήσουν γι αυτά. Όμως υποπτεύεται ότι στην πραγματικότητα έχει μπροστά του το πιο αντιδραστικό εργαλείο της πανεπιστημιακής παρασιτικής γραφειοκρατίας, εργαλείο διάλυσης και παρακμής του πανεπιστήμιου, αυτό που εμείς ονομάζουμε σοσιαλφασιστικά τάγματα εφόδου. Η πρόταση των πρυτάνεων για ποινικοποίηση της παρεμπόδισης της λειτουργίας των διοικητικών οργάνων είναι ακριβώς η ποινικοποίηση των ταγμάτων εφόδου, και αυτό είναι που ενοχλεί πάνω απ’ όλα το νεό κομματικο-γραφειοκρατικό μπλοκ στα πανεπιστήμια.

Οι σο­σιαλφα­σί­στες χρη­σι­μο­ποιούν την κλασ­σι­κή προ­ο­δευ­τι­κή μορ­φή της σύγκρουσης του ε­ξε­γερ­μέ­νου λα­ού ε­νά­ντια στην αστι­κή κρα­τι­κή βί­α μό­νο που της έ­χουν α­ντι­στρέ­ψει το πε­ριε­χό­με­νο. Τώ­ρα ο «ε­ξε­γερ­μέ­νος λα­ός» είναι τα τάγ­μα­τα ε­φό­δου, ε­νώ η α­στυ­νομί­α παί­ζει ε­δώ το ρό­λο μιας αστικής και μάλιστα δημοκρατικής νο­μι­μό­τη­τας α­πο­γυ­μνω­μέ­νης α­πό πο­λι­τι­κά ε­ρείσμα­τα μέσα στην αστική τάξη. Αυ­τή εί­ναι μια ι­δα­νι­κή συν­θή­κη για τα τάγματα εφόδου που επειδή έχουν μαζί τους όλα τα κόμματα και γι αυτό όλα τα δελτία ειδήσεων, εύ­κο­λα μπο­ρούν να εμ­φα­νί­ζουν τον ε­αυ­τό τους σαν ε­πα­να­στα­τη­μέ­νο λα­ό, θύ­μα της α­στυ­νο­μι­κής βί­ας, πα­ρό­λο που εί­ναι οι ί­διοι που πραγ­μα­το­ποιούν την ε­πί­θε­ση. Στο Ηράκλειο αυτό το αντιδραστικό κίνημα που υποστηρίζεται από τις 4 κομματικές ηγεσίες δεν δίστασε σε μια επίδειξη καθεστωτικής δύναμης να επιχειρήσει και την κατάληψη του κτιρίου της Περιφέρειας Κρήτης.

Στο μπλόκ του τάγματος εφόδου η συμ­μα­χί­α όλων των δυνάμεων εί­ναι α­ντι­φα­τι­κή. Ο ανεπίσημος μικροαστικός αντικαπιταλισμός αποτελεί τον κύριο κορμό καθοδηγημένος από το ΝΑΡ με την κρυφή υποστήριξη ή καμιά φορά και την ανοιχτή του λεγόμενου ΚΚΕ και του ΣΥΝ. Η «αριστερά» δεν εμφανίζεται ποτέ ανοιχτά σαν σπασιματική για να μην ερεθίζει το λαό και περισσότερο τα μικροαστικά στρώματα που θέλει να εκπροσωπεί. Όμως θέ­λει τη βί­α του τάγματος εφόδου απέναντι στην αστυνομία όταν η αστυνομία προστατεύει την είσοδο ενός κρατικού κτιρίου. Και αυτό για να επιδεικνύει μια ε­ξου­σί­α απειλητική που να τρο­μά­ζει την αστική τάξη του ιδιωτικού κεφαλαίου που θέλουν να της αφαιρέσουν με το κίνημα κάθε εξουσία στην εκπαίδευση, αλλά και να προκαλεί το δέος και το σεβασμό του μικροαστού. Α­ντί­θε­τα ο ψευτοαναρ­χι­κός, ο αναρχοφασίστας, δεν συμμετέχει σ’ αυτούς τους σχηματισμούς. Ρί­χνει αυ­γά στον ο­δη­γό του λε­ω­φο­ρεί­ου, μπορεί να βρί­σει αισχρά τη γριού­λα και χτυπάει από μακριά την αστυνομία. Ο λαός του είναι εντελώς αδιάφορος.

Οι αναρχοφασίστες σπασιματίες μέσα στην πορεία είναι απαραίτητοι. Τους θέλουν να καταστρέφουν και να καίνε, τους χρειάζονται γιατί οι διαδηλώσεις τους είναι άμαζες και η μόνη δυνατότητά τους να αποσπάσουν την εικόνα της μάχης και της εξέγερσης είναι μέσα από την σύγκρουση στη μορφή. Η δυνατότητα τους να πιάσουν χώρο και θεαματικό όγκο στα δελτία χωρίς καταστροφή μηδενίζεται. Αν πραγματικά τους ενοχλούσαν οι αναρχοσπασηματίες θα συγκρούονταν μέσα στα μπλοκ με αυτούς ή ακόμα και θα τους παρέδιδαν στην αστυνομία όπως έκαναν οι κνίτες σε άλλες περιπτώσεις. Όμως τώρα απλά οι διοργανωτές των διαδηλώσεων διαχωρίζουν τη θέση τους από τους σπασιματίες για να μην κάνουν αναξιόπιστη στην κοινή γνώμη την καθώς πρέπει γραφειοκρατία των αξιότιμων κ.κ καθηγητών της ΠΟΣΔΕΠ που ηγείται κοινωνικά της μάχης, αλλά τους χρησιμοποιούν. Όποιος πραγματικά θεωρεί προβοκάτορες αυτούς που χρησιμοποιούν τις πορείες του, τότε τους καταγγέλλει ανοιχτά και με όλη του τη δύναμη σαν τέτοιους και δεν προχωράει βήμα στον αγώνα του πριν ξεκαθαρίσει με αυτούς στο εσωτερικό του. Κι όμως εδώ αφήνουν επίτηδες το ζήτημα να αιωρείται για να μπορούν να τα έχουν όλα δικά τους: και τις «φωτιές του αγώνα» και την υπευθυνότητα της «δύναμης εξουσίας». Παλιό βρώμικο παιχνίδι στο οποίο διαπρέπει ιδιαίτερα ο ΣΥΝ.

Με αυτόν τον τρόπο δυ­να­μώ­νει η ε­σω­τε­ρι­κή αποσάθρωση ε­νός με­τώ­που που ο μέσος εκπρόσωπός του είναι μι­σός κομμουνιστής και μι­σός α­ναρ­χι­κός χωρίς να είναι στα αλήθεια ούτε αναρχικός, ούτε κομμουνιστής αλλά απλά έ­νας τρα­μπούκος.

Αυ­τές τις α­ντι­φά­σεις δεν τις συλ­λαμ­βά­νει σαν τέ­τοιες ο λα­ός, ό­μως τις νιώ­θει, και δεν αι­σθά­νε­ται κα­νέ­να σε­βα­σμό γι’ αυ­τές τις κα­τα­λή­ψεις και ακόμα λιγότερο για τις πορείες που ξεπηδάνε μέσα από αυτές τις καταλήψεις και αποκαλύπτουν το πραγματικό περιεχόμενό τους.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ 4 ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ

Από τα κοινοβουλευτικά κόμματα ο ΣΥΝ έχει αναλάβει αυτή την φορά τον ρόλο της πιο ριζοσπαστικής πτέρυγας του κινήματος. Το «Κ»ΚΕ βρίσκεται πιο πίσω γιατί «κωλύεται» να βγει μπροστά, και το κώλυμα ονομάζεται ΝΔ. Τα δύο ψευτοαριστερά κόμματα «Κ»ΚΕ και ΣΥΝ έχουν την ίδια πολιτική γραμμή, αλλά εκπροσωπούν δύο διαφορετικές τακτικές για την άνοδο του ίδιου πολιτικού ρεύματος στην εξουσία. Το πρώτο θέλει να ανεβεί καβαλώντας στην πλάτη της ΝΔ και το δεύτερο στην πλάτη του ΠΑΣΟΚ. Τώρα που η ΝΔ είναι στην κυβέρνηση το «Κ»ΚΕ παίζει το μετριοπαθή ρόλο σε ένα κίνημα που στη μορφή του είναι αντικυβερνητικό. Αντίθετα ο ΣΥΝ μπορεί να είναι όσο «επαναστάτης» θέλει, όπως και το ΠΑΣΟΚ . Έτσι λοιπόν ο ΣΥΝ υποστηρίζει τις απεργίες διαρκείας και τις καταλήψεις και το «Κ»ΚΕ τις κυλιόμενες απεργίες και λιγότερο τις καταλήψεις. Έτσι οι δυστυχείς καθηγητές των ΑΕΙ υποχρεώθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα σε δυο τακτικές ματαίωσης του νέου Νόμου Πλαισίου, δηλαδή καταστροφής των Πανεπιστημίων: με βόμβα ή με σταδιακή κατεδάφιση. Σε πολλές σχολές οι φοβισμένοι από τα τάγματα εφόδου υπερασπιστές των Πανεπιστημίων ψήφισαν σταδιακή και λελογισμένη κατεδάφιση προκειμένου να κερδίσουν χρόνο.

Χάρη σ’ αυτήν την υποχρεωτικά «μετριοπαθή» τακτική του το «Κ»ΚΕ μαζεύει επί τη ευκαιρία για πρώτη φορά και λίγο κύρος σε σοβαρούς ανθρώπους μέσα στα πανεπιστήμια. Η ΠΣΚ πάντως ρίχνει μερικές «χωστές» για καταλήψεις μιας ημέρας ενώ το ΠΑΜΕ προσφέρει ακόμα και ιδιωτική διαδήλωση στους φοιτητές της ΠΣΚ για δυο λόγους: Να υπογραμμιστεί προς την ΝΔ και τους μικροαστούς ότι το «Κ»ΚΕ δεν συμμετέχει στο κίνημα των καταλήψεων αλλά να υπογραμμιστεί και προς το κίνημα ότι συμμετέχει στον κοινό αγώνα.

Το κίνημα όμως το υποστηρίζει και η ηγεσία του κυβερνητικού κόμματος. Η ΔΑΠ, η μεγαλύτερη παράταξη μέσα στα πανεπιστήμια, καθοδηγημένη από τον διπρόσωπο Καραμανλή που με το ένα χέρι βοηθάει την Κουτσίκου και με το άλλο την μαχαιρώνει, απείχε από τις ψηφοφορίες για την κατάληψη για να τις διευκολύνει. Άφησε λοιπόν να σχηματιστούν οι πλειοψηφίες και επιστρέφει σήμερα διαφωνώντας με «σεβασμό» στην αντίθετη άποψη. Η ΠΑΣΠ συμμετέχει κανονικά και στις διαδηλώσεις και στις καταλήψεις από την αρχή και φυσικά ψήφισε και τις καταλήψεις.

Τελικά, πρόκειται για ένα βαθύ καθεστωτικό κίνημα, το δεύτερο στην εκπαίδευση, που υποστηρίζεται και από τις τέσσερις κομματικές ηγεσίες. Το πρώτο τέτοιο κίνημα γεννήθηκε στην μεταρρύθμιση Αρσένη που τολμούσε να αμφισβητήσει την εξουσία της ΟΛΜΕ. Τότε ένα σώμα εξωτερικών αξιολογητών θα χτυπούσε καίρια σχεδόν τον έλεγχο της μέσης εκπαίδευσης από την φαιοκόκκινη διακομματική υπαλληλική γραφειοκρατία της ΟΛΜΕ αφού και τα στελέχη της εκπαίδευσης θα αξιολογούνταν και θα έμπαινε έτσι φρένο στους αχαλίνωτους καθεστωτικούς διορισμούς.

Όπως και το κίνημα ενάντια στην μεταρρύθμιση Αρσένη έτσι και το σημερινό έχει σαν προϋπόθεση της ύπαρξής του την πλήρη ασυλία από το πολιτικό σύστημα. Είτε με την πληρωμή των «απεργών» της ΠΟΣΔΕΠ, είτε με την ρύθμιση της χαμένης εξεταστικής, είτε με την συγκάλυψη της φύσης του. Και τα δύο αυτά κινήματα ήταν αντιδραστικά γιατί ήταν αντικειμενικά ενάντια στην αξιολόγηση και τελικά τον κοινωνικό έλεγχο του κρατικού εκπαιδευτικού προσωπικού και της κρατικής υπαλληλίας γενικότερα. Η διαφορά είναι ότι το κίνημα των μαθητών ήταν μαζικό γιατί τουλάχιστον είχε συσπειρωθεί πάνω σε ένα αρνητικό ουσιαστικό στοιχείο της μεταρρύθμισης Αρσένη που ήταν το φόρτωμα των υποψηφίων με των ΑΕΙ με όλα τα μαθήματα ενός σχολείου. Το σημερινό κίνημα των Πανεπιστημίων είναι άμαζο γιατί δεν έχει ούτε ένα προοδευτικό αίτημα. Είναι το απόλυτα αντιδραστικό κίνημα.

Τώρα όλος αυτός ο κόσμος τρέμει μήπως χάσει κάτι από την εξουσία του από το νέο νόμο. Γι αυτό εξεγείρεται γι αυτό κατεβαίνει στο δρόμο και θα φτάσει σε τρομερή βία αν αισθανθεί ότι απειλείται πραγματικά.

Το τι θα υιοθετηθεί από αυτές τις προτάσεις στον νόμο πλαίσιο εξαρτάται από τον συσχετισμό των δυνάμεων ανάμεσα στην ανατολικού τύπου γραφειοκρατία που εκφράζει τις τέσσερις κομματικές ηγεσίες από τη μια μεριά και στις προοδευτικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας από την άλλη, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται σήμερα ορισμένα τμήματα, τα πιο σύγχρονα και παραγωγικά της πολιτικά αδύναμης αστικής τάξης του ιδιωτικού κεφαλαίου. Ο Καραμανλής θα αφαιρέσει ανάλογα με τη δύναμη του αντιδραστικού κινήματος τα περισσότερα θετικά σημεία των προτάσεων των πρυτάνεων και του ΕΣΥΠ με την υποστήριξη και των άλλων τριών ηγεσιών. Η ψήφιση στην βουλή θα γίνει κάτω από το βάρος της «εξέγερσης» στην εκπαίδευση που θα λογαριάζεται δόλια από τις ηγεσίες σαν η γνήσια έκφραση του εκπαιδευτικού κόσμου.

Οι αντιστάσεις από τον λαό δυναμώνουν αλλά είναι ακόμα ανοργάνωτες. Η Κίνησή μας είναι μια συμβολή στον αγώνα για τη δημιουργία του ευρύτερου δημοκρατικού πόλου στην εκπαίδευση. Για να μπορέσει αυτός ο πόλος να επέμβει στις σχολές και στα σχολεία και να ανακόψει το ρεύμα της καταστροφής θα πρέπει να αποκτήσει μια κρίσιμη μάζα, μια ελάχιστη οργανωτική δύναμη. Αυτή είναι απαραίτητη για να του επιτρέψει να αντιπαρατεθεί με αποτελεσματικούς όρους στο εκπαιδευτικό γραφειοκρατικό παρασιτικό μπλοκ και στα τάγματα εφόδου που το στηρίζουν. Θέλει οργάνωση για να αντιπαρατεθεί η δημοκρατία στις κραυγές, στους χλευασμούς ακόμα και τις απειλές βίας που οργανώνουν οι τραμπούκοι για να παίρνουν άμαζες συνελεύσεις που είναι μόνο κατ’ όνομα συλλογικές διαδικασίες. Και αυτό που θέλει η οργάνωση είναι κάποιο χρόνο για να ζυμωθούν οι νέες ιδέες και να συναντηθούν και να οργανωθούν οι άνθρωποι. Το έδαφος είναι εξαιρετικό. Δεν είμαστε πια στα 1990. Τώρα το πτώμα της εκπαίδευσης έχει αρχίζει να αποσυντίθεται. Το έχουν καταλάβει αυτό και οι μαθητές και οι φοιτητές και οι δάσκαλοι. Αλλά και γενικότερα η κοινωνία έχει αρχίσει να νοιώθει ότι κάτι πολύ σάπιο συμβαίνει στην εκπαίδευση, ενώ εδώ και πολύ καιρό έχει μάθει να διαχωρίζει τις εξεγέρσεις του λαού από τους τραμπουκισμούς των αγανακτισμένων κομματικών εγκάθετων και τις πορείες των παρασιτικών στρατών. Αυτό το αποδείχνουν οι θερμές επιστολές που δέχεται η Κίνησή μας από εκπαιδευτικούς της μέσης και περισσότερο της ανώτατης εκπαίδευσης και η εκδήλωση συμπαράστασης στον αγώνα μας ενάντια στον σύγχρονο σκοταδισμό και στη διάλυση της μόρφωσης, της έρευνας και της παραγωγής.

Αθήνα 7/6/2006

Για την Κίνηση

Χρήστος Λασκαρίδης τηλ 6946050316

Γιάννης Μπουρίτης τηλ 6972897768